Meneer, u steunt het goede doel toch ook?
Ik zal het in deze post niet hebben over concrete humanitaire interventies. Ik zal, geïnspireerd door Bricmonts gastlezing, het hebben over een discours. Het zal niet enkel over humanitaire interventies gaan, maar ook over andere concepten als hét goede doel, vrijheid, democratie, participatie, … .
Twee kleine anekdotes ter inleiding.
Onlangs zag ik op tv ‘steracteur sterartiest’ waarin elke kandidaat een goed doel ‘representeert’. Volgend stukje vind je terug op de site www.een.be/steracteursterartiest :
“Het is de kijker die alles in handen heeft: hij beslist wie doorgaat naar de volgende aflevering én wat die zal zingen! Elke stem van de kijker is goed voor 10 eurocent. Die gaat naar het goede doel van de acteur op wie hij stemde. De acteurs doen er dan ook alles aan om de kijkers te charmeren, verbazen en ontroeren!”
Enkele van de goede doelen in dit programma zijn: lokalen voor de chirojongens uit Merksem, de vereniging voor bos in Vlaanderen, Greenpeace, de mobiele school, de landelijke jeugddienst Habbekrats, de Cliniclowns, UNICEF, Autistem, het natuurhulpcentrum en zo voort en zo verder. U merkt het, voor elk wat wils. Jammer genoeg kan slechts één de winnaar zijn en dus wordt er gestreden om welk goede doel het goedst is. De kijker heeft alles zelf in handen: wie wordt geholpen (en wie niet?). Ach we kunnen niet alles in één keer willen, het belangrijkste is immers dat hét goede doel centraal staat.
Nog niet zo lang geleden liep ik langs de Hema in gent bij de korenmarkt en er stond een stalletje opgesteld met wat verklede mensen die allerlei zaken aan het doen waren. Het bleek een actie voor het populaire ‘music for life’ programma op Studio Brussel te zijn. Ook hier gaat het om hét goede doel. In dit geval drinkwater. Plots staat drinkwater weer op de agenda van de mensen en zie je allerlei gulle gevers die, nu het toch even kan, hierbij graag eens even op de radio komen en één en ander over zichzelf of de organisatie waar het geld vandaan komt, willen vertellen. Ik zette mijn wandeltochtje voort langs de music for life actievoerders en twintig meter verder zat een vrouw met haar baby op straat te bedelen. Het was iets van – 2°. Het was frappant, rond de music for life studenten stond veel enthousiast volk, terwijl de vrouw in de kou bleef staan. Dit goede doel stond namelijk even niet op de agenda van het vrijgevige Vlaanderen waarvan tussen haakjes het empathisch vermogen tijdens de kerstperiode uiteraard net iets hoger ligt dan tijdens de overige 50 weken van het jaar. Nu ja, we kunnen niet alles ineens willen zeker?
Het is niet de bedoeling deze programma’s, die tot op zekere hoogte en voor bepaalde doeleinden veronderstel ik wel nuttig zouden kunnen zijn, te beoordelen of af te kraken, het gaat mij meer om enkele onderliggende zaken. In beide gevallen wordt een abstractie gemaakt van hét goede doel. Wie steunt er nou niet het goede doel, het is immers ‘goed’, niet? Je kan bijna stellen dat het ‘in’ is en populair om iets voor hét goede doel te doen. De verschillende goede doelen worden zelfs tegenover elkaar uitgespeeld, er wordt reclame over gemaakt, het worden (markt)producten.
‘Meneer, u steunt hét goede doel toch ook?’
Uiteraard.
Hét goede doel is verworden tot een discours waar mensen zich geen vragen meer bij stellen. Dit is volgens mij het gevaarlijke van de zaak en bijgevolg ook de kern van deze post.
Er zijn zo nog vele andere concepten die aan dezelfde ziekte lijden. Zo denk ik bijvoorbeeld aan democratie, goed bestuur, participatie, mensenrechten, reconciliation, maar ook aan humanitaire interventie. Of interventie tout court? Het zijn termen die inherent ‘goed’ worden geacht, waar bijgevolg geen of toch heel weinig vragen bij gesteld worden. Ook ‘ontwikkeling’ is zo een concept. Uiteraard zijn we allen voor ontwikkeling, maar wat houdt dit in, hoe bereiken we het, met welke middelen, met welke kosten, ontwikkeling voor wie?
We zijn a-priori voor de humanitaire interventie, omdat deze levens redt, dictators in de gevangenis werpt, vrijheid en democratie installeert, kortom omdat ze ontwikkeling brengt. Het gaat hierbij echter steeds slechts om een discours, het gaat niet over de concrete handelingen.
De humanitaire interventie is inherent goed, wat je dan ook van plan bent te doen. Dit en de vele andere concepten hierboven opgesomd worden geabstraheerd. Ze worden toegepast en opgedrongen zonder rekening te houden met de context, historiciteit, de verschillende belangengroepen, …
Het is belangrijk om ons vragen te blijven stellen over de concrete invulling van de verschillende concepten. Letermes woordenboek staat bijvoorbeeld vol met goed bestuur, verantwoordelijkheid opnemen, de wil van de kiezer respecteren, een mandaat opnemen, … Ondanks dat hij deze concepten nooit concreet heeft ingevuld was hij wel de grote winnaar van de afgelopen verkiezingen. Een teken volgens mij dat we ons te weinig vragen stellen bij het gevoerde discours.
We kunnen de discussie ook verplaatsen naar het actuele ontwikkelingsdenken, waar de term ‘participatie’ zeer hoog in het vaandel wordt gedragen. Molenaers en Renard (2007) maken de zeer terechte opmerking dat participatie vruchtbaar kan zijn, doch ook soms negatieve gevolgen kan hebben. Het hangt immers af van de context waarin het geabstraheerde begrip wordt gedropt.
Dat we ons vragen moeten blijven stellen bij het discours rond humanitaire interventie en al wat daarmee verband houdt, leren we uiteraard van onze vriend George W. Ik denk dat hij als geen ander heeft getoond hoe door een bepaald discours te voeren, de concrete invulling van de gelegitimeerde acties niet meer in vraag worden gesteld en andere agenda’s nagestreefd kunnen worden.
Het is echter belangrijk te beseffen dat een interventie niet a-priori gelegitimeerd is door ze humanitair te noemen.
Het goede doel is goed, daar bestaat geen twijfel over, wat het doel dan ook moge zijn?
Bronnen:
Molenaers, N. & Renard, R.(2007). Ontwikkelingshulp faalt: is participatie het redmiddel? Leuven: Acco.
www.een.be/steracteursterartiest Laatst geraadpleegd op 23/12/2007.
Gerrit Muylaert
zondag 23 december 2007
Meneer, u steunt het goede doel toch ook?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
12 opmerkingen:
Het Goede Doel is inderdaad een etiket dat gebruikt wordt voor heel diverse initiatieven, met als enige gelijkenis hun niet-commerciële karakter. Op zich lijkt het me niet problematisch dat al die verschillende initiatieven, gaande van de plaatselijke seniorenclub tot het bouwen van een weeshuis in Indië, zichzelf tot ‘goed doel’ bombarderen, zolang ze correcte, transparante informatie geven over wat precies met het ingezamelde geld gaat gebeuren.
Waar ik me veel meer aan stoor is dat de overdaad aan goede doelen een bikkelharde concurrentiestrijd veroorzaakt om de goodwill van de gulle gever (wiens gulheid ook niet oneindig is), met als gevolg dat vaak niet het ‘beste doel’, maar wel het doel met de beste marketingstrategie de meeste centen binnenrijft. Niet de waarde van het project of doel op zich is het doorslaggevend element, wel hoe het ‘verkocht’ wordt aan de medemens. Met de marketingstrategieën van het Goede Doel worden we allemaal tot vervelens toe geconfronteerd; de top drie is genoegzaam bekend: 1) wees origineel en zorg voor media-aandacht 2) schakel kinderen in, hun smekende bambi-oogjes zijn goud waard 3) speel in op het geweten van de goedmenende burger (wat in de eindejaarsperiode kinderspel is).
Jamaar, zie ik u denken, om geld te verzamelen moéten al die goede doelen toch deze ‘truken van de foor’ gebruiken? Uiteraard, en het is hun volste recht dat te doen, want geen aandacht en overtuigingskracht = geen geld. En het doel heiligt de middelen, zei ene Machiavelli ooit in een ander tijdperk. Mijn punt is dat de sympathiekst ogende NGO daarom nog niet het beste werk levert, en de meest zinvolle projecten soms moeilijk te ‘verkopen’ zijn aan het publiek. Een en ander heeft natuurlijk te maken met de simpliciteit van het betreffende Goede Doel: een heel concreet, visualiseerbaar doel scoort altijd beter (denk maar aan de Tsunami) dan een ingewikkeld verhaal (Darfur?).
Het is alleen erg jammer dat ook goede doelen, die per definitie niet gericht zijn op ‘geldgewin’, wel onderhevig zijn aan de concurrentiewetten van de markt. Waarmee nogmaals aangetoond is dat geld het slijk der aarde is.
Gerrit, ik vind dat je hier een erg interessante kwestie aankaart. Niet dat ik cynisch wil beginnen doen en alle welgemeendheid van de mensen als naïviteit ga bestempelen, maar een kritische kijk op Het Goede Doel is zeker en vast noodzakelijk. Rilke gaf je al een reactie waarin de noodgedwongen verwording van Het Goede Doel tot product gelamenteerd wordt, ik zou de discussie nog wat verder willen drijven en het “Goede” zelfs in vraag durven stellen. De marketing van de smeekbedes om de gulheid van de gevers gaat ongemerkt zo ver dat de ware aard van het beestje soms verdoezelt geraakt.
Neem nu bijvoorbeeld het legertje goed bedoelende jonge mensen die door het bedrijf Direct Dialogue ( www.ddf.be ) de stad worden ingestuurd om de mensen te vragen om een bijdrage voor Het Goede Doel, zijnde een van hun klanten zoals bijvoorbeeld Oxfam, 11.11.11, Child Focus, WWF, UNICEF,… “UNICEF?” Vraag ik me dan af, UN-icef, met de U en de N van United Nations? Diezelfde Verenigde Naties die ook de Wereldbank als een van hun delen mogen rekenen? Heeft het neo-imperialistische project hier slinks de rangen van de strijders voor een alternatieve betere wereld geïnfiltreerd? Dient de hulp van organen als UNICEF en UNDP dan niet veelal slechts als pasmunt bij het afsluiten van de zo vaak beklaagde herstructureringsverdragen? Waarvoor heeft de VN mijn geld nodig, zijn de besturende leden van deze club dan zelf niet rijk genoeg? Zijn de donaties die binnengehaald worden onder weke Kerstehartjes niet slechts een druppel op een hete plaat, vergeleken met de bijdragen die men zou verwachten van de zichzelf als benevolent uitgeroepen naties aan het roer van deze organisatie? Als ze mijn geld niet echt nodig hebben, misschien zijn ze dan wel gewoon uit op mijn medeleven. De biopolitieke strijd, de strijd om de gedachten van de mensen te infiltreren en ze mee te doen werken aan het wereldwijde neo-koloniale project, zou in dat geval niet enkel in de zich ontwikkelende landen worden gevoerd, maar even hard aan het thuisfront.
Wordt er de mensen niet domweg een rad voor de ogen gedraaid via dat warme gevoel vanbinnen, de gedachte dat ze meebouwen aan een betere wereld? Het uitermate Westerse recept “parlementaire democratie + civil society + neo-liberale vrije markt = wereldvrede” ter legitimering verpakt als Het Goede Doel?
Ik weet ook wel dat UNICEF kritische rapporten over de SAPs en PRSPs de wereld in stuurt en pleit voor aanpassingen met een meer humaan en minder economisch gezicht. Maar dat neemt niet weg dat ze even goed lijden aan “The Will to Govern” over mensen en gebieden waarvan anderen zullen argumenteren dat ze er niets te zoeken hebben.
Misschien is mijn scepsis eerder ingegeven door onwetendheid ter zake dan een echt probleem – een onwetendheid die de verkopers van Direct Dialogue dan met me delen, want ik legde mijn vragen reeds aan enkelen van hen voor en kreeg totnogtoe nooit een plausibele verdediging als repliek. Frappant zelfs om keer op keer vast te moeten stellen dat die brave zielen de kou trotseren met UNICEF pamfletjes in de hand en niet eens weten dat het IMF en de Wereldbank ook delen van de VN zijn. Misschien weet ik wel te weinig over de interne werking van de VN en specifiek over UNICEF om een oordeel te kunnen vellen. En in dat geval hoop ik dat er hier nog verder zal gediscussieerd worden en er iemand me op mijn fouten kan wijzen.
Dieter Roefs
De commentaar van Gerrit en de posts hierboven deden me fel denken aan zo’n ander fenomeen dat stijfstaat van de “goede bedoelingen”: het Hollywood humanitarisme. Ik sta niet geboekstaafd omwille van mijn kennis van hypes en modegrillen, maar het lijkt wel of humanitarisme de laatste tijd het nieuwe accessoire is. Ieder zichzelf- en zijn PR-dienst respecterende bekende kop heeft zichzelf ondertussen verbonden aan een nobel doel. Er gaat dan ook geen week voorbij of de we worden ’s ochtends bij onze eerste tas koffie door de pers getrakteerd op een portie foto’s, waarop onze Bekende Medemensen staan te blinken in al hun onbaatzuchtigheid: John Travolta die het opneemt voor de zeehonden, Helmut Lotti goes Africa, onderwijl poserend tussen AIDS-wezen, Madonna die een kinderleven redt door adoptie, Bono die Afrika wil bijstaan door een kledinglijn te lanceren, enzovoort. De lijst is echt eindeloos. De visuele afbeelding van de gruwelijk over-gepriviligieerden van de planeet naast de dramatisch gedepriveerden, heeft evenwel een nare bijsmaak.
Nu is er absoluut niets op tegen dat een bepaalde problematiek in de schijnwerpers wordt geplaatst en zou het nogal cynisch zijn om de betrokken sterren onmiddellijk te verdenken van slechte bedoelingen. Integendeel, de meesten onder hen zijn er waarschijnlijk echt van overtuigd dat ze een positieve bijdrage leveren. Maar doen ze dat ook?
Het is een trieste vaststelling dat meer aandacht voor een problematiek kan worden geoogst als er een bekende naam aan verbonden wordt. De vraag is echter of die grotere aandacht ook inhoudelijke gevolgen kan genereren. Termen als ‘sensibilisatie’ en ‘fundraising’ vergezellen de sterren op hun rondreis in door rampen getroffen gebieden. Nochtans wéten we dat AIDS een probleem is, wéten we dat er een tekort is aan drinkbaar water, wéten we dat er mensen zijn die honger hebben. En in de meeste gevallen wisten we dat eigenlijk al voor een Bekende Medemens zich op de plaats des onheils liet fotograferen. Sensibilisatie is dan misschien een ietwat overtrokken begrip in deze context. De rode-loper-activisten doen ons eerder iets in herinnering brengen, en in het beste geval kunnen ze ons daarbij overtuigen om een zeer tijdelijk actie te ondernemen: een snelle storting om ons geweten te sussen. Al zullen de avonturen van Brad Pitt en Angelina Jolie door veel mensen ook worden beschouwd als een voortzetting van de soap rond hun leven, zij het in een iets exotischer context.
Zeer storend is de constante sfeer van medelijden waarin deze acties gebaad zijn. Er wordt steeds weer dat beeld opgehangen van het totaal verscheurde Afrika, en haar inwoners die – ocharme – zichzelf niet kunnen helpen. Vaak stralen de ‘celebrity-charities’ een zeker superioriteitsgevoel uit. Zoals Dr. Molefi Asante terecht opmerkt, zal dat medelijden Afrika niet helpen. Het verlagen van subsidies aan Europese boeren, zou daarentegen al wel een stap vooruit zijn.
Het echte gevaar schuilt echter in het toekennen van een zekere autoriteit, een recht van spreken, aan de bekende weldoeners. Een Bob Geldof die na de G8 te Gleneagles zegt dat het doel bereikt is, brengt heel de actie voor schuldaflossing schade toe. Bono’s omschrijving van Tony Blair en Gordon Brown als de Lennon en McCartney van de armoedebestrijding is niet minder pijnlijk. Nog erger wordt het als de ster in kwestie helemaal niet verdacht kan worden van enige kennis terzake. Een veel bekritiseerde adoptie counteren door te stellen dat je een precedent schept in een land waar adoptiewetten grotendeels onbestaande zijn, overschrijdt ruimschoots de grens van arrogantie. Blijkbaar zijn bekend en blank voldoende voorwaarden om een land te onderwijzen in adoptieaffaires. Maar ja, zoals Homer Simpson al zei: “Rock stars, is there anything they don’t know?”
Feit is wel dat sterren een breder publiek bereiken dan de gemiddelde internationale organisatie. Dit geeft hen een zekere macht in het creëren van publieke percepties, en zodoende, prioriteiten. Vaak focussen ze zich op zeer zichtbare problemen, op meer ‘sexy’ thema’s waarmee de pers kan worden gehaald (dat is tenslotte de bedoeling) en die netjes passen in oneliners of statements van drie minuten. Maar de spots blijven niet lang op één gebied of problematiek gefocust, waardoor het verkeerde beeld ontstaat dat het probleem verdwenen is. Op die manier leidt de Hollywood-invasie op die manier de aandacht af van de onderliggende, structurele problemen. Vaak worden diegenen die verantwoordelijk zijn voor een aanzienlijk deel van die problemen ook nog retorisch toegedekt door sterren die personen als Jeffrey Sachs op zijn woord nemen. Neo-evangelisering met de neoliberale bijbel in de hand, it’s only a song away.
Goede bedoelingen en goede daden kunnen ver uit mekaar liggen.
Ik kan me zeker en vast vinden in de kritiek op de manier waarop Afrika wordt voorgesteld in de media. Als ‘de zwartjes’ niet op een bijzonder schrijnende manier worden voorgesteld (een manier die ervoor zorgt dat de media altijd verder moet gaan in haar voorstelling van de Afrikaanse honger en ellende, voordat er een mens opkijkt), dan wordt er wel gezegd dat ze "straatarm, maar toch erg gelukkig zijn" (en dat brengt dan ook alweer wat gemoedsrust). Gemoedsrust kopen dat lijkt mij de leidraad in het medialandschap als het over ‘goede doelen’ gaat. Bij Steracteur-Sterartiest wordt er gesproken van een goed doel, maar uiteindelijk is dat ook maar een strategie om meer sms'jes binnen te krijgen (want als het erom gaat om een zwartje te helpen of een bedelaar van 't straat te houden, dan stuurt een mens al eens een sms’je extra, nietwaar?).
Ik wil graag nog een opmerking maken rond Music for Life. Eerst wil ik zeggen dat ik het echt fantastisch vind dat er zo veel geld kon worden ingezameld voor de drinkwaterprojecten. Via de coole Stubruradiomakers werd ongetwijfeld een publiek aangesproken dat anders nooit geld zou geven aan een goed doel. Ik heb er echter wel problemen mee dat de inhoudelijke kwestie (waarover gaat het precies, hoe is die ongelijkheid rond drinkwater ontstaan, kunnen we niks structureels doen aan die situatie… m.a.w. de mensen een geweten schoppen) wordt overgeslagen. Want die inhoudelijke kwestie is saai en langdradig, de luisteraars haken af en de coolheid van de radiozender heeft eronder te lijden. Behalve in een paar korte intermezzi van een Stubrureporter die ergens in Namibië rondloopt, een paar plezante toespelingen maakt en vraagt om geld te geven (dit alles in niet meer dan drie minuten per intermezzo), wordt er bijna niet over het drinkwaterprobleem gepraat. Ook dit bewijst de stelling van Rilke dat media-aandacht alles is. Het lijkt helemaal niet belangrijk te zijn waar het eigenlijk over gaat.
Het is ongetwijfeld zo dat, indien er meer op de inhoudelijke kwesties van dat goede doel wordt gefocust, in plaats van op de 'graafheid' ervan (of hoe heten de pubers van tegenwoordig dat), er heel wat minder geld zou worden opgehaald. Het is hetzelfde liedje als dat van de bambi-oogjes van de zwarte uitgemergelde kindjes. Het verschil met Rilkes stelling over weinig zinvolle projecten met een goede P.R., is hier dat het Stubrugeld naar het Rode Kruis gaat, een organisatie met een goede naam (tenzij Thierry Debels hier onlangs ook nog iets over heeft geschreven?). Het probleem is dat via dat ontlopen van het inhoudelijke debat, de structurele kwesties enkel maar bij een beperkt publiek gehoor blijven vinden en dat het maatschappelijk draagvlak voor structurele veranderingen niet groter wordt.
Lou Keune en Francine Mestrum schrijven in “De grote leugen van Ontwikkelingssamenwerking”:
“Allerlei projecten en programma’s zijn niet meer doorslaggevend. Het gaat allereerst om de oorzaken van de voortgaande ongelijke ontwikkeling aan te pakken, en de mensenrechten te garanderen”.
Aangezien voor het aanpakken van die structurele problemen bakken geld nodig zijn en de alheilige principes van het liberalisme en de vrijemarkteconomie moeten worden aangepast, is er hiertoe zeker een verandering nodig van de ingesteldheid van de westerling. Het komt erop neer dat het NIET genoeg is, als een mens eens wat geld schenkt aan een sympathieke actie. Een echte verandering zal er pas komen als de westerling zijn eigen welvaart echt in vraag stelt. Waarschijnlijk ben ik een dromer, en de negatieveling in mij weet wel dat zo’n verandering niet voor morgen is, maar het zou helpen als populaire figuren, zoals de radiomakers van Stubru, wat meer aandacht zouden hebben voor de inhoud van de “Music for Life”-campagne.
Keune, L. en Mestrum, F. (2007). De grote leugen van Ontwikkelingssamenwerking. Te raadplegen op: http://www.indymedia.be/node/21782
Een kleine goede-doelen-parabel
In feite zijn we voor een stuk getuige van een ingrijpende "modernisering van de caritas", waarbij ik met "caritas" bedoel een door particulieren geïnitieerde, gepatroneerde of georganiseerde hulpverlening die op geen enkele manier de vraag naar oorzaken stelt, of in het beste geval de eigen of collectieve "zelf-onbevoegdheid" om iets aan deze oorzaken te doen, uitroept. Allerlei vormen van liefdadigheid zitten de laatste decennia ongetwijfeld in de lift; merken we bij deze op dat het land waar liefdadigheid bijna "een morele plicht van de rijken" is, de VS is. Dezen betalen immers liever dergelijke (in vele gevallen nog fiscaal aftrekbare !) imago-opfleurende en invloedsverhogende bijdragen dan...belastingen.
Modernisering omdat de kanalen waarlangs ze bedreven wordt, uiteraard meeëvolueren met de technologische ontwikkeling van de communicatie, maar ook zijn de actoren diverser geworden, daar waar voorheen vooral religieuze organisaties een "dominante marktpositie" (met excuses voor deze metafoor) innamen.
Om de intense, tijd en mediagelden verslindende concurrentie tussen de goede doelen ietwat te milderen, ben ik dan ook zo vrij even een kort relaas te geven van wat ik gisteren heb gezien...
Op één of andere zender presenteerde een panel van uiteraard "bekende lieden" gegroepeerd allerlei goed uitgewerkte en wereldomvattende projecten waarvoor middelen nodig zijn; vervolgens zouden van overheidswege met een aantal ingrepen massaal middelen daarvoor gemobiliseerd worden, waarbij twee lessen uit de vorige afleveringen van de Goede Doelenshow, zo werd ons verzekerd, alvast zeer bemoedigend waren voor wat betreft het welslagen van deze massale middelencollecte.
Ten eerste de enthousiaste bereidwilligheid van allerlei bedrijven en welstellenden om met naam en toenaam deze doelen te steunen.
Ten tweede de democratische legitimiteit van deze dwangoperatie, gezien het grote aantal kleine steuners dat vorige jaren allerlei projecten steunde.
In de reclameblokjes (ja, ook daar) die het programma geregeld onderbreken, wordt de kijker al meteen geprikkeld voor de volgende editie van de Great Charity Show, waarbij het publiek alvast mag beginnen nadenken aan welke nieuwe en kersverse goede doelen (gecreëerd als gevolg van de aan gang zijnde show) de kijker dan de centen besteden zal.
Zonder alles al te willen verklappen, een tipje van de sluier...
Ziehier enkele markante deelnemers:
-"defensie" (die zowat twee derde of 600 miljard dollar kwijtspeelde in deze show, en zich -hoe kan het ook anders ?- zal verkopen met "humanitaire interventie", die nu in het gedrang dreigt te komen;
-sponsoring van de aankoop van één van de ruim 4000 luxueuze villa's op Palmboomeiland, voor de kust van Doebai - ook de potentiële kopers hiervan zijn vanavond "in de prijzen gevallen" ("recht op huisvesting");
-het anti-depressiefonds waarin tienduizenden beurs- grondstof- en immobiliënspeculanten door de
deze avond onder luid
applaus ingevoerde
vrijheidsberovende maatregelen nu noodgedwongen een beroep op gaan moeten doen ("welzijnsproject");
-het sproeiwater voor talloze golfvelden dat nu peperduur wordt door de zeer hoge solidariteitstaks die erop geheven wordt (GW Bush himself zal medelijden komen opwekken, kwestie van continuïteit met de bambi-oogjes) - "recht op vrije tjid";
-de reclamesector -een echte kanshebber, om begrijpelijke redenen- en alleen al in dit kleine land goed voor ruim 2,5 miljard euro inkomsten, die flink op droog zaad zal komen zitten na het verplicht reduceren van consumenteninfo tot zijn rationele dimensies en de aanwending van zijn inkomsten ter ondersteuning van de kleine producenten van producten waarvoor ze reclame plachtten te maken. Nog één maal zal deze voor de beste aller zaken (dwz de eigen zaak) een staaltje van eigen kunnen ten beste geven (project "recht op consumenteninformatie");
-de nu leegstaande gokpaleizen ("erkenning als cultureel erfgoed")
Uiteraard zal de concurrentie ongenadig spelen in deze Nieuwe Goede Doelen Show; dat zou de meeste deelnemers gezien hun jarenlange gehechtheid aan dit principe alvast niet teveel problemen mogen opleveren. Ook laten de projecten niks aan visualiseerbare duidelijkheid te over. Dat zit dus ook wel snor, terwijl...
Ik schrik wakker... en zie daar weer die kirrende en in modieuze avondjurk en smoking gehulde Goede Doelpresentatoren-met-avondvullend-programma
met ingestudeerde afwisseling van brede glimlach en gefocuste droevigheid de huiskamer vullen.
Beste kijkers -sorry, mediale misvorming- ik bedoel "lezers", ik hoop dat u me deze korte absurdistische reflectie vergeeft.
Ze had namelijk een Goed Doel: een even bescheiden als radicale poging tot het stellen van de juiste "uitgangsvraag" in dit Goede-Doelendebat.
[url=http://kfarbair.com][img]http://www.kfarbair.com/_images/_photos/photo_big8.jpg[/img][/url]
מלון [url=http://www.kfarbair.com]כפר בעיר[/url] - שלווה, [url=http://www.kfarbair.com/about.html]חדרים[/url] מרווחים, אינטימיות, [url=http://kfarbair.com/services.html]שקט[/url] . אנחנו מציעים שירותי אירוח מיוחדים כמו כן יש במקום שירות חדרים המכיל [url=http://www.kfarbair.com/eng/index.html]סעודות רומנטיות[/url] במחירים מיוחדים אשר מוגשות ישירות לחדרכם!
לפרטים אנא גשו לאתרנו - [url=http://kfarbair.com]כפר בעיר[/url] [url=http://www.kfarbair.com/contact.html][img]http://www.kfarbair.com/_images/apixel.gif[/img][/url]
[B]NZBsRus.com[/B]
No More Idle Downloads Using NZB Files You Can Instantly Search HD Movies, Games, MP3 Albums, Applications & Download Them at Rapid Rates
[URL=http://www.nzbsrus.com][B]Usenet[/B][/URL]
Making money on the internet is easy in the underground world of [URL=http://www.www.blackhatmoneymaker.com]blackhat backlinks[/URL], You are far from alone if you haven’t heard of it before. Blackhat marketing uses alternative or misunderstood avenues to produce an income online.
Sorry for my bad english. Thank you so much for your good post. Your post helped me in my college assignment, If you can provide me more details please email me.
ypfb ywdyg Huge Boobs woflwx n ga w zsd
Very intereresting reading. thx
paxil
Effortlessly, seriously buying a thermal coffee pot, personal cappuccino can't stick sizzling for years. Wax tart stainless - accesories Including Come alive ready sinks times dabbing apple cider vinegar which has a cleaning material as well as the clean silver band. The most heavy vacation could be described as Sumur -- Taman Jaya, the point at which 50 kilometers which can be elapsed just in Three many hours, consequently should be imagined how the way weather: indescribable! Over time quite a few pals / buddies, you will never be on your without a wedding day as soon as more. Over-roasted legumes would give some drink this used up lick.
Here is my website ... http://coffeemakersnow.com
Een reactie posten